Bangungot

Isang gabi mayroong pinuntahan sila mama. Isa atang kakilala na nagpahanda dahil balikbayan. Dahil tinatamad akong pumunta hindi ako sumama. Kaya naiwan ako mag-isa sa bahay namin. Hind naman ako natatakot dahil hindi naman ako naniniwala sa multo. Kaya okay lang sa akin. Pero hindi nagtagal nagsisi ako sa desisyon ko.

            Makalipas siguro ang ilang minutong pagka-alis nila. Doon ko naramdaman ang nakakabinging katahikan. Dahil di ko trip manuod ng T.V andun lang ako sa kwarto nagbabasa. Habang natatawa ako sa binabasa, biglang humangin ng malakas. Talagang rinig na rinig ko ang pagaspas ng hangin. Siyempre nagulat ako. Tapos maya maya ulit nakarinig ako ng nakakatakot na tunog, yung tunog ng piano na nakakatakot yung parang nasa mga pelikula (yung tunog pala nay un ay galing sa alambreng naka-suporta sa antenna ng wifi namin). Sa sobrang gulat ko nabitawan ko yung cellphone ko. Hindi ko na talaga kinaya nun kaya nagdasal ako, nagtalukbong ng kumot at pinikit ang mga mata. Pero wala pa rin dahil maya’t maya kung ano anong tunog na ang naririnig ko. Naiiyak na ako sa takot noong mga oras na iyon. Hanggang sa sumagi pa sa isip ko yung tsismis ng mga kapitbahay namin na pagala-gala ng gabi si Sindung. Yung baliw sa lugar namin. Nagsitayuan lahat ng balahibo ko. Ang hirap pala ng ganung sitwasyon. Hindi ko kinaya. Kung akala mo tapos na hindi pa. Dahil makalipas ang ilang sandali may biglang kumatok sa pintuan namin ang lakas. Napasigaw na ako noon. Grabe di ko na alam mararamdamn ko noon. Hanggang sa nagsalita yung kumatok, kasambahay pala namin. Pinagbuksan ko siya at nakahinga ako nang maluwag. Hay sa wakas!

            Doon ko napatunayan na mas nakakatakot pala ang sobrang tahimik na paligid, nakakabingi.